بازگشت...

سلام دوستان...

من دوباره اومدم...

اول از همه تشکر می کنم از دوستای خوبی که تو این مدت منو تنها نداشتن و با حرفاشون و راهنمایی هاشون کمکم کردند...

تو این مدت رفتم پیش کسی که احساس کردم در کنارش آروم میشم...

و حقیقتا آروم هم شدم...

رفتم و باهاش درد و دل کردم و حسابی خودمو خالی کردم...

کسی که خودش یاور...

معین الضعفا...

ولی به این نتیجه رسیدم که با چند روز خلوت کردن نمی تونم به گذشته ام و یا حتی بهتر از اون برسم...

نیاز به زمان و تلاش داره...

و از خدا خواستم تو این راه کمکم کنه...

و درباره زندگی و دنیا هم به این شعر استاد رسیدم:

دنیا وفا نداره...

چشمش حیا نداره...

با همه نا رفیقه...

ما و شما نداره...

اگه به روش بخندی...

به روی تو می خنده...

و اینکه:

عمر گران می گذرد خواهی نخواهی...

سعی بر آن کن نرود رو به تباهی...

مطلب دل را طلب از سوی خدا کن...

زان که بود رحمت او لایتناهی...

منم تصمیم گرفتم به روش بخندم تا به روم بخنده...

و مطلب دلم رو از خداوند طلب کنم...

رضا میگه:

بخند عزیزم دنیا خنده داره...

غصه به جز خنده دوا نداره...

بخند خدا دیدن لبخندشو...

روی لبای بنده هاش دوست داره...

و باز هم ممنون از شما دوستان که معرفت حقیقتون رو تو این فضای مجازی بهم ثابت کردین...

و در آخر یه جمله زیبا:

از انسان ها غمی به دل نگیرید...

زیرا آن ها نیز غمگین اند...

با اینکه تنهایند ولی از خود می گریزند...

زیرا به خود و به حقیقت خود شک دارند...

پس دوستشان بدار اگرچه دوستت نداشته باشند...